15 Άτιτλα

Ι

Τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο…
Ποιος θα τον ανακαλύψει;


ΙΙ

Μοίρασα σα ψωμί την καρδιά μου
Και δε μούμεινε ούτε ένα ψίχουλο.


ΙΙΙ

Τον ουρανό, τον ουρανό
πώς να τον αντιγράψω;
Δε συγκινείται εύκολα…


ΙV

Κι όμως…
Κάπου στην άκρη των χειλιών σου
θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο…


V

Η φιλοσοφία μας συνοψίστηκε σε μερικές λέξεις:
Εγώ, Εσύ, Εμείς!
Δηλαδή
εν αρχή ήταν ο Άνθρωπος
και η αγάπη για Σένα
και από Σένα
γνωριστήκαμε όλοι Εμείς!


VI

Πάντως Εμείς θα τους αντισταθούμε!
Όποιοι και νάναι…
Όσο δυνατοί και νάναι…


VII

Γιατί γράφω;
Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα…


VIII

Μέσα μου ένα αδιόρατο δάκρυ,
ένα διαρκές ψιχάλισμα…
Κι αυτό το δάκρυ δεν είναι μόνο δικό μου…


IX

Για όνομα του Θεού…
Μην πετάτε την καρδιά σας στα σκυλιά…


X

Και τούτοι πάλι οι Νεοέλληνες...
Θεέ μου, τι ουτοπία!


XI

Ιστορία:
Το πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος
Ήταν ο σεβασμός στο θάνατο…


XII

Παρακαλώ σας, μη μ’αναλύσετε με κριτικές και σχόλια.
Αν σας αρέσει η ψυχή μου, δώστε μου το χέρι να γίνουμε φίλοι.
Αν όχι, στήστε με στον τοίχο και πετροβολήστε με.
Μα για όνομα του Θεού, μη με βάζετε σε σωλήνα χημείου και σε μικροσκόπια αποκάτου…
Δεν είμαι τίποτα μικρόβιο…


XIII

Θα συλλάβω κάποτε τη μορφή της άνοιξης…
Θα τρυπήσω κάποτε τον άνεμο…


XIV

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι τόσο αδύνατοι,
που νομίζεις πως θα τους πάρει ο άνεμος.
Κι όμως, τις περισσότερες φορές
αυτοί διευθύνουν τον άνεμο.


XV

Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…
Προσοχή!
Όπου κι αν τον συναντήσετε,
Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…
Είναι επικίνδυνος!

ΜΑ ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Ως πότε πια να κάθομαι
να γεμίζω τα χαρτιά με μελάνι
να πνίγομαι μέσα σε φτωχές αναμνήσεις;

Τί μου στέλνεις τούτα τα πρόσωπα
που ν’αγαπήσουν, ούτε ν’αγαπηθούν ξέρουν;

Που δε μπορούν ν’αγαπήσουν ούτε τα μάτια μου, ούτε την ποίηση;

Τί μου τα στέλνεις και μου γεμίζουν τα χέρια αγκάθια
το πουκάμισο κόκκινους λεκέδες
τη ψυχή μου μουχλιασμένα σύννεφα;

Τί μου στέλνεις τούτες τις νεκρόμασκες
να μου κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες, το αίμα μου;

Τί να τους πώ, τί να τους δείξω για να πιστέψουν
που τ’αυτιά τους γέμισαν τσιμέντο
και τα μάτια τους τσιγαρόσκονη;

Ω ήλιε, ήλιε αδελφέ μου,
μόνο στη φωτιά σου θα ξεδιψάσω…

Οι προδομένοι άγγελοι ας δικαιολογήσουν την πίκρα μου…

Η άνοδος είναι ο αντικατοπτρισμός του βυθίσματος στο έρεβος…

Άγγελοι, σκεπάστε με στις φτερούγες σας…

Διψώ… Καίομαι…

Βοήθεια!

Νερό… Φώς!

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 1968

Δεν υπάρχει ελευθερία μέσα σ’αυτά τα τετράγωνα…

Δεν υπάρχει θρησκεία που να πείθει για λύτρωση…

Τα χέρια μας,
πικρά κι ανώφελα
αναμώνουν στο χάος και χάνονται…

Η ψυχή χάνει την πίστη και μαθαίνει το θάνατο…

Ένα θάνατο, αργό, βέβαιο κι άσκημο…

Όλοι έχουν λοξοδρομήσει… Όλοι…

Κι η σημαία χάσκει εγκαταλειμμένη…

Και δεν έχω άλλη εκλογή, παρά να μένω στα υπόγεια αλχημιστής…

Στα σοφά…
Στα μυστικά…
Στα ενδόμυχα…

ΒΓΗΚΑ ΝΩΡΙΣ

Βγήκα νωρίς στους πράσινους κήπους,
πριν προλάβουν να ξυπνήσουν τα γιασεμιά κι οι μέλισσες.

Βγήκα νωρίς,
πριν γίνουν ατμός οι ασχημάτιστες δροσοσταλίδες.

Ναι, βγήκα νωρίς…

Δε λέω,
μπορεί να μην είδα πεταλούδες, ρόδα κι έντομα
μα είδα
τα υγρά όνειρα του εωθινού,
το ξεψύχισμα της άγουρης νύχτας,
το αόρατο αγκάλιασμα του ορατού με το άυλο…

Ναι, βγήκα νωρίς
-το ξέρω-
μα δεν το μετανιώνω…

ΘΑΡΘΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ

Θαρθούν κάποτε
στιγμές και ώρες εξαίσιες
που θα γεμίσουν τις μεγάλες άδειες στέπες του μυαλού
με λουλούδια αιθέρια…

Θαρθούν κάποτε
στιγμές και ώρες εξαίσιες
που θα πίνουν οι άγγελοι νερό μέσα στις χούφτες…

ΕΓΩ ΠΙΑ ΔΙΑΛΥΟΜΑΙ

Εγώ πια διαλύομαι!

Σε λίγο δε θα υπάρχω…

Εγκαταλείπω τούτο τον κόσμο…

Δεν είναι δειλία ή αντίθεση.

Απλώς ακολουθώ τη συνείδηση μου…

Εισέρχομαι χωρίς όνομα στη μεγάλη Πυραμίδα.

Επιστρέφω στον κόσμο μου!

Μη μου μιλάτε άλλο με λόγια…

Είμαι μόνο σκέψη…

Ο νούς στην πιο μεγάλη ένταση…

Οι άγιοι προχωρούν στα κρυφά…

Άγγελοι παραμερίστε!

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΛΙ

Έρχονται πάλι…

Έρχονται, Φεντερίκο…

Μαύρα μάτια, μαύρες καρδιές, μαύρες κάννες…

Έρχονται να σε ξανασκοτώσουν, Φεντερίκο.

Θα σε ξαναθάψουν με τους άλλους,
τους πολλούς,
τον κοσμάκη.

Κι ύστερα θα πούν ότι σε σκότωσαν κατά λάθος,
πως ήταν ατύχημα,
τυχαίο περιστατικό…

Άβε Μαρία, άβε Μαρία
προσευχήσου για μας…

Όλους εμάς τους αθώους Φεντερίκους…

Εμάς που μας σκοτώνουν τυχαία,
κατά λάθος…