Πήραμε για σημαία μας τη στάχτη του κόσμου…
Και για τρόπο ζωής, την άλλη υπόσταση του ανθρώπου…
Την περιφρονημένη…
Όλη σκληρή, απάνθρωπη, πικρή!
Κάθε μας στοχασμός
μια διείσδυση στην ελευθερία…
Κάθε μας στοχασμός
μια διείσδυση στην αλήθεια…
Είμαστε μόνοι,
όπως τ’αστέρια…
Είμαστε περιπλανώμενες ψυχές,
όπως τ’αστέρια…
Χωρίς μορφή…
Χωρίς όνομα…
Χωρίς όνειρα ή πατρίδα,
όπως τ’αστέρια…
Και ακολουθώντας μόνο τη φωνή μας,
φωτίζουμε σιωπηλά τον κόσμο,
όπως τ’αστέρια…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου