Κάποτε ο πολεμιστής αποκάμνει…
Αποσύρεται για λίγο
-κοινώς θάνατος, που λένε τούτοι της γής οι εύκολοι-
πηγαίνει παράμερα στον ίσκιο, ξεκουράζεται κομμάτι, ξεπλένεται απ’τις σκόνες και τα γαίματα, αλλάζει τα σχισμένα του ρούχα, τη φθαρμένη πανοπλία, τα ραγισμένα του κοντάρια, πίνει δυο-τρείς χούφτες δροσερό νεράκι και αφήνοντας τη φιλόξενη σκιά, νάτονε πάλι με κραυγές πολεμικές να ορμά στο συρφετό της μάχης μέσα…
Και αυτό πάει και πάει ώσπου οι βάρβαροι λυγίσουν, οι γραμμές τους αραιώσουν κι η υποχώρηση σημάνει.
Τότες κι ο φίλος μας ο πολεμιστής γυρίζει πίσω στο σπίτι, στους δικούς
– μια και πέτυχε στην αποστολή του-
να απολάψει τους χρόνους του Ήλιου και της Γαλήνης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου