ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ

Πώς να κρατηθώ άλλο!
Μέσα στις απέραντες άγονες στέπες χάνω ένα-ένα τους κρίκους που με συνδέουν με τον κόσμο.

Γυμνός κι απρόσωπος ένα-ένα απορρίπτω τα πάθη μου.
Έχω αφήσει μια κόκκινη γραμμή πάνω στο χιόνι…
Αυτό έχει απομείνει από τις ανύπαρχτες πια πληγωμένες μου σάρκες.

Η ερημιά και τ’αγιάζι και το χάος τ’ασύνορο, συντροφιά στην ανάσα μου.
Που πια δεν είναι ανθρώπινη!

Εγώ που ξεκίνησα με την τόλμη της νιότης μου και του ήλιου το κάλεσμα,
θαρρετά προχώρησα με μόνο μου όπλο της ψυχής την αγνότητα
και του οργισμένου προφήτη το πάθος για επανάσταση.

Έφερα τα βήματα μου τσαλαπατώντας σημαίες και άμφια!
Έφερα την επανάσταση μου μέχρι το τελευταίο οδόφραγμα, προδομένος και μόνος μου.
Έφερα τη ψυχή μου μέχρις εδώ, στην ερημιά και στ’αγιάζι και το χάος το ασύνορο, με τιμή και συνέπεια.

Έφερα τα βήματα μου μέχρις εδώ, καθαρά κι ακέραια!

Καθαρά κι ακέραια!

Προχωρώ κι όλο χάνομαι…
Αφανίζω τα ρούχα μου!
Αφανίζω το κάλλος μου!
Αφανίζω την καρδιά μου!

Κι όλο χάνομαι κι όλο βρίσκομαι μες το χάος το ασύνορο,
το βαθύ και τ’ατέλειωτο,
στο μηδέν και στ’αεί ποτέ,
μες το χθές και το αύριο,
στο ορατό και στο άυλο.

Κι όλο χάνομαι κι όλο βρίσκομαι στο αιώνιο Άπειρο!

Ερημιά, σκηνική λειτουργία…
Ερημιά,
κέλυφος του ήλιου!