ΜΑ ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Ως πότε πια να κάθομαι
να γεμίζω τα χαρτιά με μελάνι
να πνίγομαι μέσα σε φτωχές αναμνήσεις;

Τί μου στέλνεις τούτα τα πρόσωπα
που ν’αγαπήσουν, ούτε ν’αγαπηθούν ξέρουν;

Που δε μπορούν ν’αγαπήσουν ούτε τα μάτια μου, ούτε την ποίηση;

Τί μου τα στέλνεις και μου γεμίζουν τα χέρια αγκάθια
το πουκάμισο κόκκινους λεκέδες
τη ψυχή μου μουχλιασμένα σύννεφα;

Τί μου στέλνεις τούτες τις νεκρόμασκες
να μου κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες, το αίμα μου;

Τί να τους πώ, τί να τους δείξω για να πιστέψουν
που τ’αυτιά τους γέμισαν τσιμέντο
και τα μάτια τους τσιγαρόσκονη;

Ω ήλιε, ήλιε αδελφέ μου,
μόνο στη φωτιά σου θα ξεδιψάσω…

Οι προδομένοι άγγελοι ας δικαιολογήσουν την πίκρα μου…

Η άνοδος είναι ο αντικατοπτρισμός του βυθίσματος στο έρεβος…

Άγγελοι, σκεπάστε με στις φτερούγες σας…

Διψώ… Καίομαι…

Βοήθεια!

Νερό… Φώς!