Έπρεπε λοιπόν να ραντίσουμε το αίμα στις τέσσερεις γωνιές του ορίζοντα;
Να οργώσουμε τα άσπρα χαρτιά με τα νύχια;
Έπρεπε λοιπόν
να τεντωθούν οι φλέβες τόσο πολύ,
να γεμίσουν τα πυθάρια μας τόνους αγωνία;
Έπρεπε λοιπόν να γίνουν όλα αυτά;
Και γιατί;
Για μια λάμψη στα μάτια…
Για μια ιδέα χαράς…
Για μια σποραδική γαλήνη…
Για ένα τετραγωνικό του Παραδείσου…
Να μην υπάρχει άραγε άλλος τρόπος;
Μόνον ο θάνατος να οδηγεί στη ζωή;
Ο Σταυρός λοιπόν, το μόνο μέσο
να παραβιάσουμε τις καστρόπορτες της αθανασίας;
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου